บทที่ 1 ตอนที่ 1
เรือนร่างสูงใหญ่ของแม็กซิมัส แบร์นาร์ด อนันต์ทรัพย์ เดินออกมาจากเรือนจำใหญ่แห่งหนึ่งของเมืองหลวง ปลายแขนยาวของเสื้อเชิ้ตสีเขียวขี้ม้าถูกพับขึ้นจนถึงข้อศอกทั้งสองข้าง สาบเสื้อชื้นเหงื่อแบะกว้างจนเห็นขนหน้าอกสีเข้มรำไร
“เฮ้ แม็ก...”
บุรุษผู้มีใบหน้าหล่อเข้มหันไปตามเสียงเรียก ดวงตาคมกริบสีดำทรงพลังหรี่เล็กน้อยเมื่อมองไปที่บุรุษรูปร่างสูงโปร่งคนหนึ่งที่กำลังยืนอิงสะโพกกับรถสปอร์ตหรูสีดำ ริมฝีปากบางสีสวยสดคลี่ออกน้อยๆ เป็นรอยยิ้ม ก่อนจะก้าวเท้าเข้าไปหา
“หวัดดีลีโอ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
“ก็ไม่นานเท่าไหร่นะ แค่สามปีเอง”
สองหนุ่มยกมือขึ้นตบกันกลางอากาศและสวมกอดกัน เสียงหัวเราะดังเล็ดลอดออกมาจากลำคอแกร่งของหนุ่มหล่อทั้งคู่ แม็กซิมัสถอยออกห่าง พลางเอียงศีรษะน้อยๆ มองเพื่อนรัก
“ฉันจำได้ว่าไม่ได้บอกใครเรื่องจะออกจากเรือนจำวันนี้...”
ลีโอนาโด เด รอสซี หนุ่มหล่อเหลาเชื้อชาติอิตาเลียนระบายยิ้มเล็กน้อยพลางตอบด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ
“เพื่อนรักออกจากคุกทั้งที ฉันจะพลาดได้ยังไงล่ะ”
“ฉันลืมไปว่านายมีสายอยู่ทั่วทุกมุมโลก โดยเฉพาะในสถานบันเทิง”
“นายก็พูดไปเรื่อยนะแม็ก ไป...ขึ้นรถเถอะ ไม่ได้เจอกันนาน ต้องคุยกันยาวสักหน่อย”
ลีโอนาโดตบต้นแขนของเพื่อนพร้อมเชื้อเชิญ
“อืม”
แม็กซิมัสก้าวขึ้นไปนั่งบนรถสปอร์ตหรูพร้อมกับถอนหายใจยาวลึก จนลีโอนาโดอดหันมาถามไม่ได้
“ออกจากคุกแล้วยังมีเรื่องอะไรให้นายไม่สบายใจอีกหรือแม็ก”
คนถูกถามยกสองมือขึ้นสอดไว้ใต้ศีรษะ พร้อมกับเอนเบาะรถให้ไปด้านหลังมากขึ้น
“นายก็รู้ว่าฉันมีเรื่องต้องสะสาง”
“เรื่องการตายของคุณลุงใช่ไหม”
ดวงตาสีดำทอประกายมืดลึก ไร้ความเมตตาอย่างสิ้นเชิง ริมฝีปากบางเฉียบที่อยู่ใต้ไรหนวดเม้มสนิทเป็นเส้นตรง
“มันมีหลายเรื่องที่ฉันต้องสะสางกับเจนสุดา”
เจนสุดาคือแม่เลี้ยงของแม็กซิมัส
“และจักริน”
ลีโอนาโดเคลื่อนรถออกจากหน้าเรือนจำ พาเพื่อนรักที่ติดคุกยาวนานถึงสามปีเดินทางไปบนท้องถนน และระหว่างนั้นก็ลอบสังเกตแม็กซิมัสตลอดเวลา
ทั้งๆ ที่คบหากันมานาน แต่มีหลายเรื่องที่เขาไม่เคยเข้าใจในตัวของแม็กซิมัส โดยเฉพาะสาเหตุที่แม็กซิมัสยอมติดคุกแทนน้องชายต่างมารดาอย่างจักริน
เขาเคยถาม แต่กลับไม่เคยได้คำตอบที่ตรงไปตรงมา จนในที่สุดก็เลิกอยากรู้ไปเอง
“นายอยากไปที่ไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า”
คนที่นอนหลับตาอยู่ค่อยๆ ลืมตาขึ้น น้ำเสียงนุ่มทุ้มไร้ความรู้สึกเอ่ยออกมาแผ่วเบา
“ฉันอยากไปไหว้พ่อกับแม่ที่สุสาน”
“ได้สิ ฉันจะพานายไปเดี๋ยวนี้”
ลีโอนาโดพยักหน้ารับ ก่อนจะรีบปรับเปลี่ยนเส้นทาง
แม็กซิมัสปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง ในสมองเต็มไปด้วยความหลังที่น่าสะอิดสะเอียนที่มันย้อนกลับมาหาอีกครั้ง และผลักดันให้เขาตกลงไปในหลุมที่เต็มไปด้วยความทรมาน
‘อยู่กับพ่อนะแม็ก คุณแม่ขึ้นไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์แล้ว’
นี่คือคำพูดของพ่อที่กระซิบข้างหูของเขาในวันที่มารดาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ตอนนั้นเขายังเด็กมากแต่กระนั้นก็ยังจดจำวินาทีแห่งความสูญเสียยิ่งใหญ่นี้ได้เป็นอย่างดี
นางฟ้าผู้เป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขาได้เดินจากไปแล้ว จากไปพร้อมๆ กับความสุขสงบในชีวิตของเขาด้วยเช่นกัน
‘ไม่ร้องไห้นะครับคนเก่ง คุณแม่ไปเป็นนางฟ้าบนสวรรค์แล้ว แม็กอยู่กับน้าเจนนะลูก’
เจนสุดาเป็นเพื่อนสนิทของโดโรธีย์แม่ของเขา เจนสุดาเข้ามาพัวพันกับบิดาของเขาตั้งแต่แม่ยังไม่ตายจนกระทั่งตอนนี้ ตอนที่แม่จากไปแล้ว เจนสุดาก็ยิ่งเกาะคุณพ่อของเขาแน่นมากยิ่งขึ้น ในที่สุดเขาก็ได้เจนสุดาเป็นแม่เลี้ยงในเวลาต่อมาเพียงแค่เดือนเดียวเท่านั้น
แรกๆ เจนสุดาก็แสดงความรักกับลูกเลี้ยงอย่างเขาเป็นอย่างดี โดยเฉพาะต่อหน้าบิดา แต่หลังจากเจนสุดาตั้งท้องมีลูกเป็นของตัวเอง ความรักที่ผู้หญิงคนนี้แสร้งสร้างขึ้นมาก็จืดจางหายไป เขาถูกดุด่ายามที่พ่อไม่อยู่เสมอ ก่อนจะกลายเป็นหมาหัวเน่า เมื่อจักรินลืมตาดูโลก
หยาดน้ำตาซึมออกมาจากดวงตาที่ปิดสนิทของแม็กซิมัส ความหลังที่แสนเจ็บปวดทำให้เขาเหมือนตกนรกทั้งเป็น
“แม็ก ถึงสุสานแล้ว”
คนที่หลับตาอยู่ลืมตาขึ้น ก่อนจะยืดตัวตรง หันไปมองเพื่อน พร้อมกับฝืนยิ้มบางๆ
“ขอบใจนายมากนะลีโอ ฉันขอเวลาไหว้พ่อกับแม่ไม่นานหรอก”
“ตามสบายเลย วันนี้ฉันว่างเพื่อนายทั้งวัน”
แม็กซิมัสระบายยิ้ม กล่าวขอบใจเพื่อน ก่อนจะเปิดประตูรถและก้าวลงไป
ลีโอนาโดมองร่างสูงใหญ่บึกบึนของแม็กซิมัสที่เดินลึกเข้าไปภายในสุสานด้วยความเป็นกังวล
